De Finish in Kartung

Woensdag vertrokken we in alle vroegte en duisternis vanuit Lac Rose richting onze doel. De teams waren allemaal erg gebrand om vandaag de finish te halen.

Buiten Dakar werden we bij een politiepost uit de groep gepikt. Omdat alles in orde was begon de poltie-agent te zeuren dat hij ons oranje veiligheidsvestje wilde hebben. Wij sputterde tegen dat deze verplicht waren in Senegal en dat we er maar 2 hadden.
Hij bleef echter bij zijn verzoek en om verder geen problemen te krijgen hebben we het oranje (Interpolis) hesje afgegeven.

De weg werd al gauw weer minder en ook de beschrijving van deze krater- en hobbelwegen is ondoenlijk. Onze mening over de goede kwaliteit van de hoofdwegen moesten dan ook danig bijstellen. Omdat de hoofdwegen niet te berijden zijn, ontstaan er naast zandpaden die vaak beter te berijden zijn. Onze Taxibus, die heel prettig is afgeveerd, gaf geen krimp bij deze laatste beproeving.

Vlak voor de grens met Gambia werd de weg weer beter. Tegen een uur of drie bereikten de grens en daar kon de inmiddels gebruikelijk procedure ingezet worden. Auto uitklaren, stempels in de paspoorten en vervolgens geduldig afwachten totdat je de grens overkunt. Ditmaal ging het vrij snel. Binnen een half uur stonden we met beide benen in Gambia.

Daar moesten we iets langer wachten. Dit had vooral er mee te maken omdat de hoogwaardigheidsbekleder van de Yameeh Foundation op zich lieten wachten. In tussentijd met de lokale bevolking aan de grens een quiz gedaan.
Wie weet in welke plaats of bij welke club Ebou Sillah (de MVV speler van het Gambiaanse nationaal elftal) speelt, krijgt van mij een foto met zijn handtekening er op. Een van jongeren die heel graag de foto wilde ontvangen was zo slim om zijn vriend te bellen die journalist was. Vele van de oudere leken zich vanwege de warmte niet te veel te willen inspannen of vreesden hun stoeltje onder de boom in de schaduw kwijt te raken.

Vervolgens op weg naar de veerboot. We hadden het voorrecht meteen de boot op te mogen en met onze taxibus stonden we zelfs voor in de rij van het konvooi. Veel jongeren die kwamen vragen of we zaken wilden kopen of verkopen. Een aantal toeristen uit Nederland, die in Maastricht hadden gestudeerd, poseerden voor de auto.

De overtocht duurde een kleine 3 kwartier. Dat had niet zozeer met de afstand te maken maar vooral met de snelheid van de boot. Een mooi moment om de hele reis te overdenken. Wat hebben we veel meegemaakt en gezien. Een echte aanrader voor doorzetters en avonturiers!

Bij aankomst aan de overkant was het helaas al bijna donker geworden. We werden opgewacht door een motoragent die niet kon wachten het konvooi door de hoofdstad en vervolgens op weg naar Kartung te begeleiden. Omdat we vooraan reden, kregen we een goed beeld van hetgeen zich daar afspeelde.
We hadden het voorrecht onder de Triomfboog door te mogen rijden. Normaal is dit alleen voor hoogwaardigheidsbekleders uit het buitenland weggelegd.
Bijgestaan door onze 2 motorrijders drukte de motoragent zo wat iedereen van de weg af die ons tegemoet kwam. Wij mochten met hoge snelheid in het midden van de weg rijden. Langs de weg stonden mensen te klappen. De hele rit van een kilometer of 60 was een hele mooie, bijzondere en emotionele aangelegenheid.

Bij aankomst in bij de Equator Lodge in Kartung sprong het personeel wel een meter hoog bij het zien van Cor de Bresser (de organisator van deze challenge). De challenge was nu echt ten einde en we hebben het gehaald! Met een taxibus door de woestijn! Beat this!
Vervolgens was het een gezellig samenzijn in het restaurant van de lodge. Afrikaans getrommel overstemde al gauw ons gepraat. De Afrikaanse vrouwen bleven niet stil zitten en het vrij stukje vloer werd door hun gebruikt om hun dans te vertonen.
Dit ging nog lange tijd door nadat wij en bijna alle overige challengers ons bed hadden opgezocht.

De volgende morgen stond de ontvangst door de hoogwaardigheidsbekleders op het programma. In een zaaltje van een toeristenhotel werden toegesproken door verschillende Bobo's van de Yameeh Foundation.
Zij zorgen ook indirect voor de verkoop van ons auto op de veiling van volgende week zaterdag. Deze zal plaatsvinden in het nationale stadion.
Elk team werd naar voren geroepen en ontving een certificaat voor deelname aan de challenge. Dit certificaat is voorzien van een handtekening door de vice president van Gambia.

Na de plichtplegingen reden we terug richting Kartung. Een aantal van de hoogwaardigheidsbekleders wilde echter nog onder onze motorkap kijken. Ze waren blijkbaar erg geinteresseerd in onze Ford Transit. Het oliepeil werd nageken, de motor werd geprobeerd en de rest van de bus kreeg een goede check. Een ander werd vastgelegd door de Gambiaanse TV.

In de middag was het tijd voor de grote ontvangst in het dorp van Kartug. Zeker honderd kinderen stonden te wachten en schreeuwen voor de poort van de lodge. Ze wilden allemaal op, in of zelfs aan de auto hangen op weg naar het dorp dat een ongeveer een kilometer verderop ligt.
Wij hadden de beheerder van de lodge en voornamelijk het vrouwelijke deel van zijn personeel aan boord. Net buiten de poort begonnen ze luid te zingen en klappen. We begrepen van de beheerder dat het ondeugend lied was. Hetgeen we al een beetje konden opmaken uit het gezwaai met het achterste van een van de dames.
Harder dan stapvoets rijden kon echt niet omdat nog meer kinderen kwamen aangestormd. Ook zij wilden allemaal mee met de wagens.

Bijna bij het dorp aangkomen, stapte het personeel uit en werd onze bus door zeker 30 kinderen in beslag genomen. We hadden er wel honderd in kunnen meenemen. Het was een langzamerhad een optocht van auto's geworden omringd door kinderen en volwassene die dansten en zongen.
Een onvergetelijke ervaring die niemand onberoerd heeft kunnen laten. Een oude boom, die blijkbaar meteen als dorpscentrum diende, was het einde van de korte maar ontzettende mooie rit. Daar probeerde de dorpsoudste ons toe te spreken maar dit ging helemaal verloren in de grote menigte.
We hadden op dat moment aan elke vinger een kind hangen. En zeker niet om te bedelen maar omdat ze ons als de helden van het dorp zagen.

Omdat het al over een uur donker ging worden, was het hoog tijd om naar het voetbalveld te rijden. Ook nu zat de auto vol met een 30-tal kinderen.
De wedstrijd van de challengers tegen een goed gemotiveerd vrouwenteam vond plaats op een zandveld. De meeste challengers speelden een helft. Meer was met deze temperaturen bijna niet te doen. We wonnen met 4-1.
Voor de tegenstander hadden we na de wedstrijd van handtekening voorziene foto's meegenomen van Ebou Sillah (speler van het Gambiaans nationaal elftal). Hij speelt in Maastricht en hij is een echte held in Gambia.

Bij terugkeer in de logde was het donker geworden. Ook nu weer vloeide het bier rijkelijk. Cindy en Eva, die zes weken in Kartung vrijwilligerswerk gaan doen kwamen rond 20:30 uur aan. Voor hen hadden we heel wat medische spullen meegenomen. Net van het vliegveld werden ze door diverse challengers bestookt met informatie. En nog geen uurtje later waren ze met de Pinguins en Sandmen aan het dansen op het Afrikaans trommelgeroffel.

Morgen gaan we naar het ziekenhuis in Kartung waarvoor we het geld hebben ingezameld en waarvoor de auto wordt geveild.
Al onze spullen die we nog in de auto hadden liggen (reservebanden, generator, laatste pennen, schriften, brillen, enz.) hebben we aan de lokale beheerder van de equator foundation gegeven. Er zijn genoeg commerciele handelaren die er hier naar vragen. We denken dat het bij hen een beter doel bereikt.

Tot de volgende en een van de laatste updates. Het einde komt nu immers snel nabij....