Grenszaken

Op maandagavond werden bij de groepsbijeenkomst op de camping in Dakhla [Marokko) 3 teams van 7 auto's gevormd. Elk team bevat minimaal 3 jeeps zodat de tocht door het echte zand hopelijk wat vlotter verloopt.

Dat laatste kan niet gezegd worden van de grensformaliteiten bij de Marokkaanse en Mauretaanse grens. Nadat we om 10 uur de camping hadden verlaten kwamen we, na weer een lange rit door de woestijn [allemaal asfalt] rond 13 uur bij de Marokkaanse grens.
Vanaf dit moment was geduld een schone zaak. De auto uitklaren, de auto nakijken op verboden waar, stempels in het paspoort duurde 3,5 uur.
Een en ander kostte ons als grope slechts een paar pennen en een t-shirt.

Vervolgens over een hobbelige zand- en stenenweg van een kilometer of 2 [omringd door mijnen!] richting de Mauretaanse grens. Daar begon opnieuw het spelletje van wachten, onderhandelen en vriendelijk blijven ondanks de felle zon en een temperatuur van ruim over de 30 graden.
Een pen, t-shirt of handdoek was hier niet voldoende om de zaken wat sneller te laten verlopen. Omdat de andere teams teveel jerrycans bij zich hadden moest de diesel overgeheveld worden. Of we mochten het ook over de muur in de grond laten lopen!
Met was passen en meten, onze tank was toch niet geheel vol en onze jerrycans nog leeg konden we de eerste hobbel zonder betaling passeren. Vervolgens het visum voor 20 euro. Niet klagen want dat bespaarde ons een rit naar de Ambassade in Brussel.
Vervolgens begon pas het echte spel. De auto werd gecontroleerd. Omdat we geen alcohol bij hadden, hadden we niets te vrezen. Wel werd bij elke doos naar de inhoud gevraagd. Met een zonnebril van Jos die slechts een paar euro had gekost in Nederland werd de zaak afgedaan als oke.
Het was op dat moment al half zeven en het grootste deel van onze tocht naar de camping in Nouadibhou (2e stad van Mauretanie) gebeurde dan ook in duisternis.
Vanmorgen nog snel inkopen gedaan (water, brood, jus) voor ons rit richting het echte zand. Vanaf vanmiddag gaan we door (onder begeleiding van een gids) de woestijn crossen i.p.v. over het asfalt. Ben benieuwd wat dat gaat geven en hoop dat we er zonder te veel graven uitkomen.
De komende 2 nachten slapen we in de woestijn onder een fantastische sterrenhemel. Want dat die mooi is, hebben we al in Dakhla kunnen zien. Het is echt genieten. De voorzieningen worden wel telkens minder. Wanneer je denkt dat in Marokko zaken minder geregeld zijn, bedenk je al snel als je in Mauretanie rondloopt. En dit is dan nog een grote stad. Allez laten we niet klagen, er is internet om jullie op de hoogte te houden.

Vrijdag rijden we weer de asfaltweg richting de hoofdstad Nouackachott. Hopelijk kunnen we daar een nieuwe update geven.

Tot later dus !