Door de Zandbak

In één van onze vorige blogs spraken we vol trots dat we door de zandbak reden. De afgelopen dagen was het echter een andere hoofdstuk. We gingen een aantal kilometers buiten Nouadibou immers echt de zandbak in.

Na een paar honderd meters stonden we echter al meteen vast. Gelukkig bestond onze groep uit 4 personenwagens en 3 jeeps. Dat maakte het vrij eenvoudig om weer uit het zand te geraken. Even verder stonden we echter al weer vast. Dat was al wat minder leuk. Maar wat bleek onze gids had vergeten ons te vertellen dat we de druk uit onze banden hadden moeten halen.

Dat vergemakkelijkte de zaak wel. We konden nu met horten en stoten doorrijden. Op een gegeven moment werden we een beetje overmoedig en reden 90 kilometer per uur door de woestijn. Een flink steen gaf ons echter minder reden om te lachen. Een platte band en een deuk in 2 van de velgen waren het gevolg. Gelukkig waren we dichtbij ons avondkamp. Al onze auto’s stonden achter een grote zandheuvel. Snel onze velgen uitdeuken en banden wisselen (we hebben 3 reserve bij ons) en we waren klaar voor de volgende dag.
Gisteren was een volledige dag door de zandbak. In de ochtend was het nog bewolkt en lekker rijden. Maar in de namiddag liep de temperatuur langzaam op tot 40 graden. De middagpauze brachten we in een tent door. Een familie heette ons van harte welkom en bood ons thee en kamelenmelk aan.

Wanneer je bedenkt dat je regelmatig de auto uit moet omdat de vastlopers te helpen uit het zand te duwen c.q. te graven, dan is er weinig verbeelding nodig om voor te stellen dat we aan het eind van de dag doodop waren. Het eind van de rit bereikten we pas bij het invallen van de duisternis. Daarna was het herordenen van ons bagage en andere spullen in onze bus. Want een hele dag door de woestijn crossen betekent ook dat alles dat links lag nu rechts ligt en omgekeerd. De tweede dag reden we voornamelijk nog vast omdat de gids ons niet altijd de juiste weg oplooste.

Vandaag stond een lange rit langs de kust op het programma. We moesten echter tot 11uur wachten vooraleer we konden vertrekken. Op dat moment bood de kustlijn voldoende ruimte om met onze auto’s over het strand te rijden. Eén ander verliep vrij eenvoudig totdat we het strand weer verlieten en met volle snelheid weer het zand inreden. Dat was echter de enige vastloper van vandaag.
Het was wel een opluchting toen het moment kwam dat we de banden weer op spanning konden brengen. Gelukkig hebben we niet meer dan een paar verloren velgen en spatlappen aan de tocht door de woestijn overgehouden. Het voelde als het passeren van een nieuwe barriere.

Morgen gaan we richting St. Louis. Dat wordt een tocht van 490km en weer heel lang wachten aan de Senegalese grens. Daar mogen we immers niet met onze oude bakken het land in en onderhandelingen en betalingen moeten er voor zorgen dat we toch door Senegal land mogen rijden.

Geen foto's ditmaal want de wifi verbinding en de elektriciteit laat ons af en toe in de steek.